Ara estic....

15.5.11

Uns dies de luxe a KL/ Unos dias de lujo en KL

Com us he dit, a Kuala Lumpur hem decidit fer “couchsurfing”. La nostra primera amfitriona, Shanice, viu al centre mateix de KL en el pis 17. Des d'aquí es veu tota la ciutat i també, com no, les Torres Petronas. La casa està molt bé. Tenim una habitació per nosaltres sols, aire condicionat, Internet i piscina. Hi ha dos més “couchsurfers”, de Rússia (que dormen en el sofà) així que en total som 5 persones. Uns Russos que són vegetarians, no beuen vodka i a més, són bona gent...seran Russos de veritat?
Desprès de fer totes les presentacions, conèixer la casa i sobretot dormir, el primer que faig és afaitar-me ja que la barba de 40 dies em pica bastant. Sense esperar ni un segon, me'n vaig a una perruqueria d'Indis del barri i cop de navalla per aquí i cop de navalla per allà em deixen la cara suau, suau. Quasi no em reconec, jeje.
Tornem a la casa...Shanice ens tracta molt bé, com si ens conegués de tota la vida. Ens deixa les claus de casa seva per que entrem i sortim quan volem. La primera nit, fem un sopar per celebrar el meu aniversari (ja una mica passat de dies però) amb pastís inclòs patrocinat pels Russos. Després anem a la discoteca de moda de la ciutat i vaig fer el que sempre he volgut fer: entrar sense fer cues i sense pagar, ja que estàvem a la cua VIP. No hi ha res com conèixer gent “pija” de la ciutat. Gracies Shanice!!! Com us podeu imaginar vam tancar tots els locals...ja em coneixeu...Al dia següent, i amb una mica de ressaca, la nostra amfitriona ens porta a un acte benèfic amb motiu del Tsunami del Japó on hi havia grups musicals de Malàisia que tenien que cantar al menys una cançó dels “Beatles”. Original, no? Encara que no sé per que els “Beatles”...
Els dies passen i no ens movem d'aquí. La veritat és que tampoc fem gaire cosa. Jo durant tres dies seguits tinc febre. Si, encara febre, i alguns dies em fa mal al voltant de l'ull. I l'aire condicionat dels locals no ajuda gaire. No tinc ganes de fer res. Sol estirar-me i prendre algun que altre Ibuprofeno.
Malauradament (i una mica dèbil) hem de deixar la casa ja que vam dir a la Shanice que sol estaríem 4 dies i ja té uns altres “couchsurfers” que vénen a substituir-nos. Tenim sort, trobem un altre amfitrió a KL. Es diu Adam i és un neurocirurgià. No viu al centre però igualment ens va bé ja que a tots llocs s'arriba amb transport públic i, a més, que podem demanar si és gratis? La nostra sort augmenta ja que ens deixa les claus de casa seva per que ell viu amb la seva mare. Quin luxe, una casa amb piscina i aire condicionat en el pis 24 per nosaltres sols. Aquest és un dels altres motius per que no hem fet molt de “turiskeo” a KL ja que s'estava molt bé a la casa i bé ens mereixíem un descans després de 40 dies d'anar cap aquí i cap allà, passar calor i canviant de “hostel” cada dos per tres. A KL sol hem visitat unes coves i una mica la ciutat, suficient, no?
El primer que li vaig dir al Adam quan ens vam conèixer i al saber que era metge és que tenia mal al voltant de l'ull. “Sinusitis”, em va dir. Ell mateix em va comprar unes gotes per descongestionar el meu nas i ha funcionat. Uns dies i ja torno a estar al 100%. Menys mal.
Podem dir que Adam no va descalç i un dia ve amb un cotxe a buscar-nos i al dia següent amb un altre. Una nit ens porta al “skybar”. Ja us podeu imaginar que és...un bar de copes en el pis 32 amb una vista perfecte de les Torres Petronas i, atenció, una piscina al mig de la sal. Malauradament el preu de les copes també anaven amb sintonia amb el bar...ups...una cervesa...si us plau...i de barril!!!
L'última nit a KL ens hem d'allotjar en un “hostel”, no més “couchsurfing”, ja que l'Adam se'n va de viatge i quan torni nosaltres ja haurem marxat. Gracies Adam per la teva hospitalitat!!! S'ha acabat el luxe i tornem a la trista realitat “motxilera”, snif, snif.
Bé, ja veieu, aquest dies hem pres una decisió. Hem acordat volar cap a HK ja que no hem vist gaire ofertes de treball aquí. També creiem que allà és fàcil aconseguir un visat cap a Xina segons hem pogut constatar a diferents webs i segons alguns dels meus amics viatgers.
Hem passat a KL bastant dies, uns 10 crec recordar. Ens ha anat bé per agafar forces, sobretot jo, i per prendre algunes decisions importants. M'agrada aquesta ciutat però hem d'arribar a Xina ja que era el nostre objectiu inicial. Ara Hong Kong ens espera i malauradament allà no hem trobat ningú per que ens allotgés...mala sort...ja us explicaré per que HK no és precisament barat!!!


Como os he dicho, en Kuala Lumpur hemos decidido hacer también “couchsurfing”. Nuestra primera anfitriona, Shanice, vive en el centro mismo de KL en el piso 17. Desde aquí se ve toda la ciudad y también, como no, las Torres Petronas. La casa está muy bien. Tenemos una habitación para nosotros solos, aire acondicionado, Internet y piscina. Hay dos más “couchsurfers”, de Rusia (que duermen en el sofá) así que en total somos 5 personas. Unos Rusos que son vegetarianos, no beben vodka y además, son buena gente...serán Rusos de verdad?
Después de hacer todas las presentaciones, conocer la casa y sobre todo dormir, lo primero que hago es afeitarme ya que la barba de 40 días me pica bastante. Sin esperar ni un segundo, me voy a una peluquería de Indios del barrio y con un corte de navaja por aquí y con otro corte de navaja por allí me dejan la cara suave, suave. Casi ni me reconozco, jeje.
Volvemos a casa...Shanice nos trata muy bien, como si nos conociera de toda la vida. Nos deja las llaves de su su casa para que entremos y salgamos cuando queramos. La primera noche, hacemos una cena para celebrar mi cumpleaños (ya han pasado algunos días pero bueno) con pastel incluido patrocinado por los Rusos. Después vamos a la discoteca de moda de la ciudad y hice lo que siempre he querido hacer: entrar sin hacer colas y sin pagar, puesto que estábamos en la cola VIP. No hay nada como conocer gente “pija” de la ciudad. Gracias Shanise!!! Como os podéis imaginar cerramos todos los locales...ya me conocéis...Al día siguiente, y con algo de resaca, nuestra anfitriona nos lleva a un acto benéfico con motivo del Tsunami de Japón dónde había grupos musicales de Malasia que tenían que cantar al menos una canción de los “Beatles”. Original, no? Aunque no sé por que los “Beatles”...
Los días pasan y no nos movemos de aquí. La verdad es que tampoco hacemos demasiado. Yo durante tres días seguidos tengo fiebre. Si, todavía fiebre, y algunos días me duele alrededor del ojo. Y el aire acondicionado de los locales no ayuda demasiado. No tengo ganas de hacer nada. Solo de estirarme y tomar algún que otro Ibuprofeno.
Desgraciadamente (y un poco débil) tenemos que dejar la casa puesto que dijimos a Shanice que solo estaríamos 4 días y ya tiene otros “couchsurfers” que vienen a sustituirnos. Tenemos suerte, encontramos otro anfitrión en KL. Se llama Adam y es un neurocirujano. No vive en el centro pero igualmente nos va bien ya que podemos llegar a todos los sitios con transporte público y, además, que podemos pedir si es gratis? Nuestra suerte aumenta por que nos deja las llaves de su casa ya que él vive con su madre. Qué lujo, una casa con piscina y aire acondicionado en el piso 24 para nosotros solos. Este es otro de los motivos por que no hemos hecho mucho “turiskeo” en KL puesto que se estaba muy bien en la casa y también nos merecíamos un descanso después de 40 días de ir hacia aquí y hacia allí, pasar calor y cambiar de “hostel” cada dos por tres. En KL solo hemos visitado unas cuevas y un poco la ciudad, suficiente, no?
Lo primero que le dije al Adam cuando nos conocimos y al saber que era médico es que me dolía alrededor del ojo. “Sinusitis”, me dijo. Él mismo me compró unas gotas para descongestionar mi nariz y ha funcionado. Unos días y ya vuelvo a estar al 100%. Menos mal.
Podemos decir que Adam no va descalzo y un día viene con un coche a buscarnos y al día siguiente con otro. Una noche nos lleva al “skybar”. Ya os podéis imaginar que es...un bar de copas en el piso 32 con una vista perfecta de las Torres Petronas y, atención, una piscina en medio de la sala. Desgraciadamente el precio de las copas también iban en sintonía con el bar...ups...una cerveza...por favor...y de barril!!!
La última noche en KL nos tenemos que alojar en un “hostel”, no más “couchsurfing”, ya que Adam se va de viaje y cuando vuelva nosotros ya habremos dejado la ciudad. Gracias Adam por tu hospitalidad!!! Se ha acabado el lujo y volvemos a la triste realidad “mochilera”, snif, snif.
Bueno, ya veis, estos días aquí hemos tomado una decisión. Hemos acordado volar hacia HK puesto que no hemos visto demasiadas ofertas de trabajo aquí. También creemos que allí es fácil conseguir un visado para China según hemos podido constatar en diferentes webs y según algunos de mis amigos viajeros.
Hemos pasado en KL bastante días, unos 10 creo recordar. Nos ha ido bien para coger fuerzas, sobre todo yo, y para tomar algunas decisiones importantes. Me gusta esta ciudad pero tenemos que llegar a China por que era nuestro objetivo inicial. Ahora Hong Kong nos espera y desgraciadamente allí no hemos encontrado a nadie para que nos alojara...mala suerte...ya os explicaré por que HK no es precisamente barato!!!

Miki Petronas

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada